Kuc tybetański

Esperanza

Potoczna nazwa tego niewielkiego kuca to Nanfan. Pochodzi z Tybetu, a wywodzi się od koni mongolskich. Ostry klimat i ciężkie warunki geograficzne, w których przyszło mu żyć, miały wielki wpływ na kształtowanie się tej rasy. Przez setki lat krzyżował się z końmi chińskimi i środkowoazjatyckimi. Obecnie kuc tybetański jest spokrewniony z górskimi końmi z północnych Indii, Nepalu i Butanu. Jego najbliżsi krewniacy to kuc Spiti (maleńki kuc żyjący w Zachodnich Himalajach) oraz kuc Bhutan (nieco większy od Spiti, żyjący we Wschodnich Himalajach).

Nanfan osiąga wysokość 125 cm w kłębie. Jest bardzo silnie umięśniony, mocny i wytrzymały. Jego głowa jest duża, często o garbonosym profilu i pogrubionych ganaszach. Szyja krótka, prosta i silna, kłąb słabo widoczny. Tułów muskularny, dość długi, zad silny, ogon osadzony dość nisko. Kończyny krótkie, bardzo mocne, suche, o zdrowych stawach, bardzo twardych i dobrze ukształtowanych kopytach. Kuc tybetański wykorzystywany do pracy nie wymaga podkuwania.

Sierść tego konika jest twarda i gęsta, z obfitym podszerstkiem. Zarówno ogon, jak i grzywa składają się z długich, twardych i sztywnych włosów. Maść nie ma znaczenia, kuce tybetańskie mogą być gniade, skarogniade, myszate, ale najpopularniejsza jest maść siwa.

Kuce tybetańskie to konie wykorzystywane do prac gospodarskich oraz zwierzęta juczne. Mieszkańcy Tybetu używają ich czasami do jazdy wierzchem. Większą część roku kuce spędzają na pastwiskach - wiosną podchodzą wyżej w góry, jesienią schodzą do osłoniętych dolin. Klacze nie pracują, a ich mleko bywa wykorzystywane do celów spożywczych.

Kuce tybetańskie to zwierzęta silne, wytrzymałe, zahartowane przez warunki klimatyczne Tybetu. Świetnie sobie radzą bez pomocy człowieka, nawet zimą nikt ich nie dokarmia. W pracy świetnie się sprawdzają, są silne, łagodne, rzadko uparte.