Konik z Dulmen

Esperanza

Kuce te nie wyróżniają się spośród innych ras. Głowa jest typowa dla kuca, szyja średniej długości, kłoda zwarta. Kończyny suche o mocnych kopytach. Dominują trzy rodzaje umaszczenia: jasnogniade, ciemnogniade i bułane, wskazujące na dzikich przodków rasy. Białe odmiany są bardzo rzadkie i niewielki. Częściej występuje pręga grzbietowa i pręgowanie na stawach kończyn-typowe cechy koni prymitywnych. Dzielność użytkowa tych koni jest duża. Są wśród nich dobre konie wierzchowe i zaprzęgowe. Wysokość w kłębie 103-145 cm.

Kuce te stanowią jedyną w Niemczech populację prawdziwie prymitywnych koni, wywodzącą się od dzikich przodków i utrzymywaną w całkowicie naturalnych warunkach wychowu, choć na utrzymaniu ich dzikiego charakteru skoncentrowano się dopiero od roku 1944. W roku 1957 administracja dóbr książęcych zakupiła w stacji badawczej Polskiej Akademii Nauk w Popielnie ogiera rasy konik polski, Nugata XII, który kryjąc od roku 1963, wpłynął w istotny sposób na hodowlę. Corocznie w ostatnią sobotę maja odbywa się tradycyjne odławianie ze stada młodych ogierów, które następnie sprzedaje się na aukcji.

Hodowlę prowadzi się w Niemczech, w Merfelder Bruch. Merfelder Bruch w pobliżu Dülmen było pierwotnie bagnistym terenem należącym do księcia von Croya. Już w dokumentach z 1316 roku znajdują się wzmianki o „dzikich koniach” z Bruch. Zachowanie tej populacji należy zawdzięczać księciu von Croy, który nakazał prowadzić kojarzenia 20 koni, jakie pozostały z pogłowia, w swoich włościach. Właśnie te konie stworzyły trzon dzisiejszego stada, liczącego około 200 sztuk.